Chroniqueur Thomas Lepeltak icoon van de societyjournalistiek

,,Ik heb de duurste buik van Nederland”, zei de grappende anchor achter het succes van het Stan Huygens Journaal wel eens tegen zijn relaties. Twintig jaar geleden geleden nam Thomas Lepeltak (83) afscheid van zijn Journaal en vandaag nam hij afscheid van het leven. 

Lepeltak was geliefd en gevreesd en werd inderdaad vaak verwend door sterrenkoks met kreeft en kaviaar. Zo kennen we Lepeltak: pur sang journalist, altijd stropdas om, een onafscheidelijke regenjas aan, een dikke sigaar in zijn mond en een bulderende lach.

Zijn wereld was er een van dikke vrienden: hij kwam ze meerdere keren per week tegen. Van de familie Duisenberg, Van Zadelhoff, Rost Onnes, Nordholt, prins Bernhard, Tonio Hildebrand, Tjerk Westerterp: ze figureerden allemaal bij tijd en wijlen in zijn populaire Telegraaf-rubriek. De pen was zijn stille wapen, het Stan Huygens Journaal zijn thuis.

Rechterhanden

Die rubriek maakte hij trouwens niet alleen: Lepeltak had een paar deskundige rechterhanden, onder wie Stephan W. van der Ven, Innet Ehrenroth en de huidige Stan Huygens Pieter Klein Beernink.

Zijn netwerk was indrukwekkend. Geen andere journalist kan zich daaraan meten.

Zijn soms giftige anekdotes zorgden voor ophef in politiek Den Haag en hij kon ook ordinaire zakenlui flink de maat nemen. Maar Thomas had groot respect voor succesvolle ondernemers, die niet met hun succes te koop liepen. Na zijn afscheid in 2003, dat groots werd gevierd tijdens drie feesten onder meer in het hoofdstedelijke Okura Hotel, schreef hij onder meer het boek ‘Zo werden wij rijk’, met daarin interviews met onder anderen Ben Mandemakers, Dirk van den Broek, Ferdinand Fransen, Sylvia Toth en Jan van der Horst.

Lepeltak was geknipt voor zijn rol van ‘horen, zien en… schrijven’. Hij bleek na zijn chefschap bij de fotoredactie van De Telegraaf de ideale man voor het Constantijn Huygens Reisjournaal, dat ooit door voormalig hoofdredacteur Stokvis was afgekeken van de Britse kranten. Later verbasterde die naam tot Stan Huygens Journaal.

Anker in de krant

Lepeltak zorgde op pagina 4 van de krant dat de kroniek een anker werd in de dagelijkse nieuwskrant. Het Journaal was vernieuwend en Lepeltak introduceerde met succes nieuwe initiatieven, zoals de Zakenvrouw van het Jaar-verkiezingen, maar organiseerde ook in samenwerking met voormalig autohandelaar Tonio Hildebrand een koetsentocht voor vijftien ambassadeurs door het centrum van Amsterdam en was hij een van de grondleggers van de Hoofdstadborrel in hotel de l’Europe.

Bovendien had Lepeltak al snel door dat ook de gastronomie en de betere wijnen wel een duwtje in de rug konden gebruiken. Dat kwam hem niet slecht uit. De Michelinsterren kregen een plek in zijn rubriek en ook de wijnhandelaren en wijnkenners, onder wie Otto Lenselink, Hubrecht Duijker en Jaap Kwast waren regelmatig vaste gasten.

Quotes onthouden

Op grote gala’s, haringparty’s, buitenlandse reizen, ambassade- en sigarenfeesten en bij duizenden andere partijen die Lepeltak beroepsmatig afliep, zag je hem nimmer met een notitieblokje. Dat was het grote geheim van de smid. Feilloos onthield de chroniqueur de quotes of hij liep even naar de wc-groepen en maakte daar een korte notitie op een visitekaartje. Alles werd in het geheugen opgeslagen en Lepeltak ging er terecht prat op dat er nooit discussie was over wat er precies was gezegd. Dat was zijn eer te na.

Afscheid

Na zijn afscheid bij De Telegraaf werd zijn rijke wijnverzameling geveild en verdween Lepeltak langzaam naar de achtergrond, alhoewel hij café Welling achter het Concertgebouw in Amsterdam-Zuid bleef frequenteren.

Spelfouten met namen in de rubriek waren voor de societycroniqueur een doodzonde: ze werden decennialang in vette, cursieve letters afgedrukt. Thomas Lepeltak werkte niet alleen voor het Stan Huygens Journaal, hij wás Stan Huygens.