Column Maaike juni
Hij draagt een laptop en heeft een Zara-tas bij zich. Het is vooral zijn gestalte die de meters opeist. Hij is lang, dun maar zijn houding is breed. Op het moment dat hij de treincoupé inloopt zit hij midden in een belangrijk telefoongesprek. Het kost me moeite erachter te komen welke taal hij precies spreekt. Het is Brits met een Indiaas accent, ik versta slechts een paar woorden omdat het in een ongelooflijk rap tempo gaat. Ok, het is dan wel geen stiltecoupé maar deze meneer praat luid en overdreven. Ik vind dat ongepast in het openbaar vervoer. Mijn medepassagiers kijken hem nu verbaasd aan, het lijkt alsof hij in een conference call zit. Hij zet ineens een headset op en praat nonstop, ik heb medelijden met de persoon aan de andere kant van de lijn. Wanneer de conducteur aankondigt dat we station Hilversum binnenrijden, verwacht ik dat hij even stilvalt. Maar deze man, die blijkbaar minder intelligent is dan ik dacht, schreeuwt juist een beetje harder. De oudere vrouw naast me kijkt me aan en maakt haar ogen groot, afkeurend. Ik glimlach. Gelukkig gaat de beller er bij het volgende station uit. Hij staat ruim voor aankomst al op en botst met zijn tassen tegen een vrouw als de wagon nog snel van spoor wisselt. Ligt het aan mij of is iedereen zichtbaar opgelucht dat deze man de trein uit is? De oudere dame zucht opstandig. “Nou, dat lucht op. Mijn hemel. Het blijft een marteling dat openbaar vervoer.”
Dit vind ik leuk
De rij voor de autowasstraat helemaal niet op. Achter mij wordt er gekeerd maar ik kan echt geen kant meer op. De meiden die achterin zitten hebben er weinig last van. Ze hebben veel lol en zijn druk bezig met hun Sleich- speelgoedpaardjes die tegenwoordig overal mee naartoe gaan. Ik draai het raam open als er een jongeman aan komt lopen. Uiteraard verwacht ik wat uitleg. Hij lacht vriendelijk en zegt: “Excuus voor al het oponthoud. U moest het langst wachten, er is helaas van alles misgegaan. U krijgt daarom van ons het speciale luxewasbeurt-programma.” We mogen uitstapen en in de ‘viproom’ wachten. Zelfs de binnenkant wordt door de mannen netjes stofgezogen. Als ze klaar zijn geeft de aardige jongeman de meisjes een waterijsje. “Had u er ook een gewild?” Dus zo kan het ook.
