Column Maaike: Stampen in regenwater

Hoewel we tot een gezin horen zat er tijdens onze wandeling door het centrum tussen elke dochter ruim anderhalve meter. Niet vanwege corona-regels, nee ze waren elkaar helemaal beu. Als honden die te lang samen in een hok opgesloten hadden gezeten was de stemming ineens 180 graden gedraaid. Van samen dansen naar pure, bittere nijd. Ik dacht dat wat buitenlucht, en de belofte van een ijsje wel goed zou doen. De nijd was overgegaan in een totaal negeerstand. Charlie liep, zoals ze wel vaker doet, richting een grote plas met regenwater en begon er vrolijk in te stampen. ,,NOU JA ZEG”, hoorde ik boos achter me. Het was een hevig geïrriteerde jongeman (ik schat ‘m nog geen dertig) die zelf vlak naast de plas was gaan lopen. ,,WAT WIL JE?”, vroeg ik. De felheid verbaasde iedereen maar ik had Charlie rood van angst zien aanlopen na zijn opmerking. En ja, kom niet aan mijn kinderen! 

,,Bah, die kinderen altijd’, maar hij keek me niet aan, ik zag dat hij niet het volle verstand had. Hij versnelde zijn pas en verdween om de hoek. ,,Gaat het vroeg ik Charlie?” Ze knikte. ,,Ik deed toch niks verkeerd?” ,,Zeker niet”, zei ik. ,,Jeetje mam”, zei mijn puber vervolgens. ,,Die man was vet bang voor jou. Je moet echt vaker naar buiten, je wordt zo snel boos.”