Column Rob Goossens: ‘Wijnen, wijnen, huilen: het Chateau stort in’

Het is schluss voor de Meilandjes. Of fin, zoals pater familias Martien zelf zou zeggen. Martien blijkt, hoe kan het ook anders, al jaren aan het eind van de opnames te roepen dat het mooi is geweest. Maar nu dochter Maxime onder vuur ligt vanwege een dubieus verkrachtingsverhaal, is het écht klaar.

Hoe het is gelopen rondom die ‘onthulling’ snap ik nog steeds niet helemaal. Omdat Martien en Erica al een biografie hadden, kreeg Maxime er ook een. Een twintiger die niets te melden heeft en niets heeft meegemaakt is natuurlijk totaal oninteressant. Dus zal haar biograaf toch stiekem opgelucht zijn geweest dat ze tenminste één explosieve herinnering had: een verkrachting uit haar jeugd die dan ook pardoes op de cover van het boek belandde.

Geen getuigen

Het verhaal rammelde alleen aan alle kanten. Waar in dit soort gevallen meestal geen getuigen zijn, bleek uit Maximes verhaal dat die er wél moesten zijn omdat ze met een groep vrienden was toen het zou zijn gebeurd. Als bevestiging van het verhaal toch uitblijft, komen er uiteraard vragen. En dat Maxime bijna geen interview voorbij laat gaan zonder te vertellen dat ze in haar jeugd alles bij elkaar loog, helpt ook niet. Een zelfverklaard leugenaar zonder getuigen, da’s een treinramp in slow motion. Martien en Erica moeten toch hebben zien aankomen dat de vermeende dader zich misschien zou melden. En dat hun dochter zichzelf én de familie in de nesten aan het werken was. Maar ze lieten het gebeuren, met als gevolg dat Maxime er nu geen zin meer in heeft en de serie schipbreuk lijdt. Dat is pech, serie weg. 

Kwelling

Na het lezen van hun nieuwste boek Au Revoir zou je overigens bijna geloven dat hun tv-avontuur een absolute kwelling was. Ik ken mensen met een rattenfobie die milder spreken over de viervoetige vriendjes dan de Meilandjes over hun achterban. Zo hebben ze eigenlijk nooit zin gehad in gasten, maar moest het kasteel toch ergens van betaald worden en zetten ze tandenknarsend een boekingspagina op. Gevolg was dat Erica het liefst op de grasmaaier zat, ver weg van de fans – pardon, gasten – die in hun zwembad lagen. Dat de Blokker al geruime tijd niet meer bestaat, was haar totaal ontgaan omdat ze de winkelstraat al jaren mijdt als de ziekte. Martien klom op zijn beurt via een veredelde brandtrap naar zijn slaapkamer omdat er in de gemeenschappelijke ruimtes altijd wel iemand was die wilde ‘wijnen’.

Geloofwaardigheid

Montana legt intussen een bom onder de geloofwaardigheid van al die verbouwingen door in het boek te voorspellen dat Martien niet één keer vakantie gaat vieren in zijn nieuwverworven Italiaanse paleisje dat de afgelopen maanden verbouwd werd in La Dolce Vita. Gefrustreerd haalt Montana herinneringen op aan die ene keer dat ze zich een hernia sjouwde aan terrastegels voor een tuin waar twee maanden later een Te Koop-bord in prijkte. ‘Nooit meer’, hoor je haar denken. Toch komt dat ‘stoppen met televisie’ ongeveer even definitief over als Gordon die naar het Midden-Oosten verhuist omdat hij zogenaamd klaar is met de Nederlandse spotlights. Zo hengelt Martien nu al opzichtig naar andere programma’s en veinst Erica bescheidenheid door te roepen: „Wie wil nou zien dat we aardbeien verbouwen?” Alsof de non-interviews van Maxime en Montana met mensen als Caroline van der Plas in Chateau Meiland VIPS zo ontzettend boeiend waren.

Keukentrapje

Nee, het enige dat we al die tijd massaal leuk zijn blijven vinden, is Martien die in één klap tien jaar ouder wordt op een keukentrapje omdat hij de elektra nooit afsluit voor hij met de verlichting begint. Hoe slechter het gaat met een Meiland-verbouwing, hoe beter het lijkt te gaan met Nederland. Dus durf ik wel te voorspellen dat we straks, als Maxime haar hypotheek niet meer kan betalen en Martien tevergeefs naast de telefoon heeft zitten wachten op een uitnodiging om Wie Is De Mol te presenteren, toch weer een verbouwing met de Meilandjes ingerommeld worden. Geloofwaardig? Natuurlijk niet. Maar mensen die zo negatief over hun eigen achterban praten, gun je een extra lange walk of shame.