Jarig! Prinses Amalia zet stappen, maar blijft wars van de spotlights

Écht dol op de spotlights? Nee hoor, dat is ze nog lang niet. Dat blijkt maar weer op die frisse woensdagochtend in september, wanneer Amalia aankomt bij de ambtswoning van burgemeester Femke Halsema. De prinses stopt even, glimlacht beleefd, maar het blijft zichtbaar wennen: het leger aan camera’s, de flitsen, de blikken die haar volgen. Waar ze eerder nog kon ‘schuilen’ achter papa of mama, staat ze er nu – tijdens haar tweede solo-klus – helemaal alleen voor.

En tóch: het gaat haar steeds beter af. Wanneer haar hak pardoes tussen de Amsterdamse stoeptegels blijft steken, wrikt ze hem er lachend uit alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Improviseren? Dat gaat haar inmiddels uitstekend af.

Los aan de lunchtafel

Binnen, weg van alle camera’s, zien we de échte Amalia: ontspannen, vrolijk, handen door de lucht terwijl ze met tafelgenoten praat. De prinses ontdooit zodra de spotlights doven. Het beeld van een jonge vrouw die probeert haar plek te vinden tussen plicht en plezier.

Steeds vaker in beeld

Het valt niet te ontkennen: Amalia laat zich vaker zien. Staatsbanket met de sultan van Oman? Check. NAVO-diner? Aanwezig. Ceremonie bij ‘haar’ regiment in de Prins Bernhardkazerne? Uiteraard. Maar vergeleken met haar vader of grootmoeder doet ze het rustig aan. Waar Willem-Alexander op zijn 22ste al de halve wereld afreisde en Beatrix op die leeftijd solo-reizen maakte, gaat Amalia’s ‘opleiding tot koningin’ in een vriendelijker tempo. Een bewuste keuze van Máxima en Willem-Alexander, die hun dochters zo normaal mogelijk willen laten opgroeien, voor zover dat überhaupt kan als je op Prinsjesdag in de Glazen Koets zit en EU-kopstukken over de vloer krijgt.

Studentenleven met een koninklijk randje

Aan de Universiteit van Amsterdam voelde ze de constante ogen in haar rug. Logisch: als kroonprinses wordt ieder stapje bekeken. Toch probeerde ze zich wél onder de studenten te mengen. Zo noemde ze haar lidmaatschap van het studentencorps “een manier om vriendinnen te maken en als normale student mee te doen”. Na haar bachelor Politics, Psychology, Law & Economics begint ze nu aan een master Nederlands recht. Gewoon in de hoofdstad, gewoon in een studentenhuis, voor zover dat voor Amalia ‘gewoon’ is.

Een ware Beatrix-kopie?

Wie Amalia in actie ziet, kan het bijna niet missen: de gelijkenis met Beatrix is treffend. Niet alleen uiterlijk, maar ook haar plichtsbesef, perfectionisme en het steeds “met iedereen bezig zijn”. Claudi­a de Breij hoorde het al uit haar eigen mond. En oud-hofdame Miente Boellaard ziet het net zo goed: “Ze doet me zó denken aan de jonge Beatrix, sociaal, doordacht, altijd oog voor de mensen om haar heen.”

Toch blijft het lastig: al die aandacht, al die meningen. Amalia zei ooit dat mensen zelfs al klaagden over haar babyfoto’s. Niet gek dus dat ze een beschermend muurtje om zich heen heeft gebouwd. “Ik zou het mijn ergste vijand niet toewensen”, vertelde ze eerlijk.

Wegzwaaien en weer door

Na haar praatje bij Halsema, kort maar netjes, met dat inmiddels kenmerkende “dankjewel” om het gesprek handig af te sluiten, stapt ze de Audi in. Maar niet voordat ze zich nog één keer omdraait om de burgemeester met een vriendelijke zwaai te bedanken. Een klein gebaar. Maar wel typisch Amalia: plichtsgetrouw, charmant, en misschien nog net een tikje verlegen. Precies zoals haar oma vroeger.