Judoka Henk Grol blijft na Tokio strijden in eigen sportschool

Henk Grol leefde vijftien jaar als een monnik. Alles stond in het teken van zijn grote doel: olympisch kampioen worden. De 34-jarige judoka hoopt in Tokio in stijl afscheid te nemen. Zijn voorbereiding is echter heel anders dan vroeger. Hij ontdekte dat er meer is dan judo en heeft sinds juni zijn eigen sportschool. “Ik ontkende altijd dat er meer is dan judo. Voor mij is judo nog steeds leven of dood, maar ik weet nu dat het gewoon ophoudt. Een sportschool is iets dat dicht bij mij staat. Deze kans kwam voorbij. Het was niet ideaal, maar wel de trein waar ik op moest stappen”, legt de judoka van TeamNL uit in zijn Sportcentrum Velserbroek.

Wanneer begon je met nadenken over een leven na de sport?

“Het einde van mijn topsportcarrière nadert. Ik heb mijn lichaam ernstig mishandeld, dus dat verdient ook rust. Ik ben al langer aan het nadenken over wat ik straks na het judo wil gaan doen. Vanuit mijn sport heb ik het geluk dat ik een netwerk in de fitnesswereld heb. Ik zei altijd al dat ik iets met fitness wilde doen. Ik heb meegelopen met enkele ondernemers, praatte met veel vrienden die succesvolle fitnessondernemingen hebben. Je leert van iedereen. Ik ben leergierig en wil graag een stap vooruit maken. Ondernemen is iets wat mij altijd heeft getriggerd. Ik kom uit een ondernemersfamilie en ik kan niet stil zitten. Die drive komt uit mijn familie. Ik heb altijd geleerd: wat niet kan bestaat niet. Twee compagnons van mij hebben vijf sportscholen en vroegen mij half mei om een failliete sportschool in Velserbroek over te nemen en op te starten. Wat een kans, een eigen sportschool en dan ook nog dicht bij mijn woonplaats Haarlem. Als je deze kans krijgt moet je van de klif springen. Ik heb het gedaan en vind het fantastisch.”

En dan ben je opeens mede-eigenaar van een grote sportschool.

“Twee weken nadat ze mij vroegen had ik de sleutel. Dat is wel heel raar. Het was ook een spannend proces, met een curator en alles. Ik had meteen een heftige situatie te pakken. Gefeliciteerd, jullie zijn de nieuwe eigenaren van 2500 vierkante meter. Maar ja, ik moet natuurlijk ook nog judoën, dus het was wel crisis.”

Leverde dat veel stress op?

“Vooral in het begin was het heel heftig. Praten met het personeel en de banden aanhalen met de merken die al jaren niet meer langskwamen omdat de rekeningen niet betaald werden. Je moet gaan bewegen want het was een grote zooi, een ramp. De helft van de apparaten deed het niet meer. Er hing één kapotte spiegel en niets was heel, alles was stuk. Het leverde veel stress op. Ik kan hier maximaal vijftien tot twintig uur zijn vanwege het judo, maar dat maakt mijn compagnons niet uit. Ik belde ze in het begin op met de stress in mijn lijf. Zij stelde me gelukkig gerust: ‘wees rustig, ga naar huis als het moet’.”

Merkte je de spanning ook in het judo?

“Nee het ging supergoed. Net nadat ik de sleutel had gekregen pakte ik brons op de EK. Alle dingen in je leven krijg je stress van. Ik moet geprikkeld worden. Dat zit in mijn aard anders word ik niet gelukkig. Ik heb die stress nodig en moet die wedstrijdspanning hebben. Dit is echt de beste keuze voor mij geweest. Vroeger wilde ik nooit een plan B hebben. Ik vond dat een zwakte, dan geef je niet alles voor het judo. Ik wilde ook nooit studeren, ik wilde judoën. Ik vind mijn weg wel. Achteraf heb ik daar wel spijt van. Ik heb ook ADHD en een hele korte aandachtsboog. Als ik niet oplet komt het gewoon niet binnen. Het staat gelukkig niet in de weg van het ondernemen. Veel dingen die ik niet beheers moet ik nu nog leren. Judo is mooi, maar dit is gewoon een verkorte hbo-opleiding ondernemen. Dit is ook veel moeilijker dan een studie. Hier mag ik niet falen.”

Het lijkt veel op je topsportbestaan, of niet?

“Ja. Ik pakte op mijn 22e brons op de Spelen en zei toen: ik ga alleen voor goud. Iedereen is verschillend en ik was obsessief daarmee bezig. Ik heb topsport geleefd met alles wat ik had. Eten slapen trainen. Vijftien jaar lang dedicated to the max. Ik werd soms ’s middags helemaal gek. Ik moest drie uur liggen per dag om te rusten. Als ik iets anders ga doen verlaagt dat mijn kansen. Alles wat niet goed is sneed ik weg. Als jij rust, dan train ik. Ik was fysiek nooit de sterkste maar ben wel de sterkste geworden. Ik bleef mezelf pushen. Als ik iets honderd keer moest doen dan deed ik het bij wijze van spreken 100.000 keer.”

Nu doe je dat anders?

“Je wordt ouder en krijgt steeds meer pijntjes. Na de teleurstellende Spelen van Rio heb ik besloten om nog vier jaar door te gaan, maar wel op een andere manier. Niet helemaal afknijpen, mijn lichaam heel houden. De weekenden rust pakken. Het is af en toe een struggle, maar ik krijg ook veel energie van mijn werk in de sportschool.”

Hoe ziet jouw week met de trainingen en je werk op de sportschool eruit?

“Ik train ongeveer acht keer per week, vroeger trainde ik twee keer per dag. Ik ga drie keer in de week naar Papendal, soms vier keer. In principe op de maandag, dinsdag en donderdag. Ik heb een belangrijke stelregel: ik train een uur per dag keihard. Ik train nu ook op mijn eigen sportschool, dus dat scheelt bij mijn werk. Ik sta niet ingeroosterd en elke week is verschillend. We zitten sinds de eerste dag in een verbouwing en willen elke week een stap vooruit maken. Ik haal veel voldoening uit de verbouwing. Zo was ik net na een wedstrijd een weekje vrij en heb toen een vloer erin gelegd. Ik was helemaal kapot maar het was zo’n lekker gevoel. Mijn lichaam is afgetakeld en op deze manier kan ik nog judoën. Het haalt bij mij de angst weg voor als ik straks klaar ben met judo. Mijn werk zorgt weer voor nieuwe uitdagingen en doelen. Mensen zeggen dat het niet kan en dat geeft mij de brandstof die ik nodig heb.”

Heb je nog wel tijd voor je vriendin?

“Het is wel heel veel ja. Ik probeer tijd voor haar vrij te maken, maar het is ook echt moeilijk om afspraken te maken. We zitten natuurlijk in de verbouwing en ik moet veel dingen tussendoor doen. Zij kent me goed en weet dat ik de stress van de sportschool en het judo nodig heb. Mijn vriendin is stewardess en is soms ook af en toe een paar dagen weg en dan heb ik alle ruimte om mijn dingen te doen.”

Gaat dit allemaal bijdragen aan de successen in Tokio, als je je daarvoor plaatst?

“Ik ben vol in de race en ga ervan uit dat ik daar gewoon ga judoën. Ik kijk naar mezelf en niet naar anderen. Het werk geeft mij rust en afleiding. Ik wil mijn beste prestatie neerzetten en in stijl mijn judocarrière eindigen in Tokio. Dat is mijn einddoel en dan ben ik er klaar mee. Ik heb niets meer te bewijzen in het judo.”

En daarna je bewijzen in het ondernemen?

“Dat heb je goed geraden. Het zou voor mij echt een ultiem moment zijn als ik straks mezelf salaris kan uitkeren. Voor het eerst in mijn leven een salaris. Ik ben het diepe ingestort en het bedrijf draait goed. Ik heb geen financiële stress meer. Voorlopig ga ik hier zeker niet weg. Straks als alles af is wil ik clinics gaan geven en mij inzetten voor onze gezinssportschool. Ik wil dat iedereen zich hier thuis voelt. Sport geeft energie en maakt gelukkig. Ik kan veel van mijn leven overdragen op anderen. Als ik soms zie dat mensen hun lichaam gebruiken als kliko. Mensen met overgewicht, of die antidepressiva slikken. Ik wil die mensen helpen met sporten.”

Waarom ga jij het redden in de toch harde ondernemerswereld?

“Ik hou van de strijd van het overleven. Straks niet meer in de sport maar dan in het ondernemen. Ik wil niet voor een baas werken. Ik wil onafhankelijk zijn en alles op mijn manier doen. Ik ben eigenwijs, dan moet je af en toe op de blaren zitten. Het geld zit erin, ik kan geen kant meer op. Ik kan goed delen en als je kan delen dan kan je ook goed vermenigvuldigen. Met de juiste mensen om mij heen kan ik ver komen. Later wil ik nog wel meer andere dingen ernaast doen. Er is zoveel mogelijk. Als je maar wil en laat zien dat je ambitie hebt, dan kan alles.”

 

BUZZS