Is het prachtige Burning Daylight een kopie van Arcade?

Waarom zou je nadat je de eerste keer Burning Daylight, de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival in 2023, hebt beluisterd oordelen dat de song als twee druppels water lijkt op het winnende Arcade in 2019 van Duncan Laurence?

Het is namelijk beslist geen schande dat Dion Cooper en Ma Nicolai, het gelegenheidsduo dat ons land in Liverpool vertegenwoordigt, naar Groot-Brittannië worden gestuurd met een werkje uit de succesvolle liedjesfabriek van Duncan Laurence. Het werkte vier jaar geleden toen Duncan zelf zegevierde in Tel Aviv, het werkt misschien ook weer nu.

Voldoende chemie?

In 2014 waren het The Common Linnets met Calm after the Storm (Ilse DeLange en Waylon) die als duo op een prima tweede plaats eindigden, maar na die ‘geweldige’ ervaring elkaar zo’n beetje de tent uitvochten. In hoeverre er voldoende chemie is tussen Dion Cooper en Ma Nicolai, tot voor kort onbekenden voor elkaar (én voor Nederland), moet nog blijken. De mierzoete mini-docu over de totstandkoming van het duo is gevuld met nietszeggendheid, passend bij de vederlichtheid van het Songfestival.

De videoclip, vervaardigd op basis van virtual production, is overigens wel van een indrukwekkende schoonheid. Hetzelfde geldt voor hun liedje Burning Daylight, dat eindigt in een toepasselijke bombastische finale. Daar zal het straks in mei belist niet aan liggen. En ook niet aan het enthousiasme van Dion en Ma en hun liefde voor muziek.

‘Losing’

Bepalend is of er bij de vakjury en het miljoenenpubliek geen belletje gaat rinkelen als ze de typische Duncan Laurence-uithalen in Burning Daylight herkennen. Bovendien treffen we in de tekst van Burning Daylight het woord losing welgeteld vijf keer aan, terwijl in Arcade Duncan ‘losing’ zes keer gebruikte, onder andere in de monumentale uitsmijter ‘Loving you is een losing game‘.

Johnny Logan won maar liefst drie keer het Songfestival. Waarom Duncan dan niet twee keer?