Maarten Spanjer is eerlijk: beperkt talent
AMSTERDAM – Acteur en schrijver Maarten Spanjer heeft geen hoge pet op van zijn eigen acteerwerk. Dat stelt hij zaterdag in een openhartig gesprek met De Telegraaf naar aanleiding van zijn nieuwste boek. “Ik kan Rinus Michels goed nadoen, maar ik ben geen Pierre Bokma”, stelt de 64-jarige Amsterdammer. “En dat is geen valse bescheidenheid.”
Bovendien heeft Spanjer het hart op de tong, iets dat hem in het verleden rollen heeft gekost. “Het is niet anders”, constateert hij. “In persoonlijk contact kan ik met een beetje goede wil nog wat ergernissen verbloemen. Maar als je schrijft, moet je glashard zijn en geen mensen willen sparen. En dan kom je misschien minder vaak op televisie. En als je niet met je kop op de buis bent, verkoop je minder boeken.”
Zijn Maarten in stukken is 600 bladzijden en biedt een overzicht van dertig jaar verhalen en columns. “Sinds iedereen op zo’n computer zit te tikken en niet meer op de schrijfmachine worden boeken steeds dikker”, valt hem op. “Daar zit echt een verband tussen. Je hebt geen ander velletje meer nodig als je een fout maakt. Of Typex. Dus men tikt maar raak.”
Touwtje van Heleen
De auteur ageert in het interview ook tegen wat hij omschrijft als de waan van de tijd. “Schrijft Jan Terlouw over hoe er vroeger bij hem thuis een touwtje uit de brievenbus hing, omdat niemand het in z’n hoofd haalde om ongenood een woning binnen te stappen, dan valt heel Nederland over hem heen. Maar als Heleen van Royen een touwtje uit haar eigen gleuf laat hangen en daar een selfie van maakt, dan krijgt ze een foto-expositie in het Letterkundig Museum.” Dat begrijpt Spanjer niet. “Ik kies bij voorkeur niet voor een van die touwtjes. Maar als het echt moet, dan loop ik toch hard naar die van Jan Terlouw.”
De Amsterdammer is de laatste tijd veel met de dood bezig; hij heeft nu de leeftijd bereikt waarop zijn eigen vader stierf. “Dat is wel een mijlpaal waar je even bij stilstaat. Ik ben meer met de dood bezig dan ik zou willen. Laatst weer Adèle Bloemendaal; je schuift de dood weg, maar hoe harder je schuift, des te dichter hij bij je komt.”
BuzzE
