Tim Oliehoek ervaart minder ruis nu hij 40 is geworden

Het is een bijzonder jaar voor Tim Oliehoek. De regisseur vierde zijn veertigste verjaardag én maakte twee totaal verschillende televisieseries die zondag en maandag in première gaan bij de NPO: het vervolg op MAX-megahit Hendrik Groen en het misdaadepos Stanley H, over de bizarre IRT-affaire in de jaren negentig.

Natuurlijk, hij heeft heel hard gewerkt om in één jaar twee grote series af te krijgen. Maar verder ervaart de regisseur vooral een aangename rust nu hij veertig is geworden. “De ruis is een beetje verdwenen”, omschrijft hij het gevoel. “Als je jong bent, ben je er heel erg mee bezig wat anderen van je vinden.” Nu is Oliehoek veel meer bezig met wat hij wil maken, en hoe hij dat kan bewerkstelligen. “Het is de taak van een regisseur om andere mensen te sturen, om ze te inspireren te doen wat jij voor ogen hebt. Hoe jij denkt dat een mooi verhaal verteld moet worden.”

De veertiger heeft leren relativeren, merkt hij. “Toen tien jaar geleden de komedie Spion van Oranje slecht werd ontvangen, was ik weken van slag”, noemt hij als voorbeeld. “Maar het is ook wel goed om dat soort periodes mee te maken. Succes is relatief, maar als je klappen krijgt, geldt hetzelfde. Het was geweldig om een Gouden Kalf voor Hendrik Groen te krijgen. Maar de volgende dag sta je toch gewoon weer op de set in de blubber.”

Breder oriënteren

In beginsel profileerde Oliehoek zichzelf met bioscoophit Vet hard! en de Paul de Leeuw-komedie Spion van Oranje erg als actieregisseur. Tegenwoordig is zijn doel vooral zich zo breed mogelijk te oriënteren. Hendrik Groen II – het vervolg op de megahit over het wel en wee van de inwoners van een verzorgingstehuis – en Stanley H, over een van de grootste Nederlandse criminelen uit de jaren negentig, vormen een treffend bewijs van die veelzijdigheid.

“Het is veel toffer om jezelf te kunnen ontwikkelen, om iets te proberen dat je nog nooit eerder hebt gedaan”, stelt de Gouden Kalf-winnaar. “Ik ben ontzettend blij dat producent NL Film mij een paar jaar terug de kans gaf met De Zaak Menten iets heel anders te maken dan ik daarvoor had geregisseerd. Ik was eerst vooral verbaasd: waarom willen jullie mij voor dit project? Ik heb de jaren zeventig, de periode dat dat verhaal speelde, niet eens meegemaakt!” De serie over een journalist van De Telegraaf die op een oorlogsmisdadiger joeg, werd qua prijzen zijn grootste succes tot nu toe.

Drama-wetten

Stanley H vertelt net als De Zaak Menten een waargebeurd verhaal; Oliehoek maakte in beide series gretig gebruik van oude journaalbeelden om de authenticiteit van het drama te beklemtonen. “Als regisseur stuur je wat je publiek denkt en voelt tijdens het kijken”, legt hij uit. “In beide series is pakweg 80, 85 procent echt gebeurd. Maar tegelijkertijd is het wel belangrijk dat de serie een hoofdpersonage heeft dat het publiek kan begrijpen; er zijn bepaalde drama-wetten die je altijd in de gaten moet houden. Je moet de realiteit een tikje optillen.”

Het is vier jaar geleden dat Oliehoek zijn laatste speelfilm maakte, de Annie M.G. Schmidt-verfilming Wiplala. “De ontvangst was goed, er gingen 300.000 mensen heen. Maar een bioscoopfilm van dat kaliber kost wel drie jaar van je leven. En het verschil met het bereik van televisie is wel héél groot; naar het eerste seizoen van Hendrik Groen keken per week 2,3 miljoen mensen. Uiteindelijk hoopt elke regisseur dat zijn werk zo veel mogelijk mensen weet te bereiken.”

BuzzE