Nederlands succes in Cannes voor roadmovie
CANNES – Regisseur Ena Sendijarevic is met haar film Take Me Somewhere Nice dit jaar de enige Nederlandse bijdrage aan het festival van Cannes; haar debuut maakt deel uit van het bijprogramma ACID, dat zich hard maakt voor onafhankelijke filmproducties. De roadmovie, die vanaf deze week ook in Nederland draait, vertelt over een Nederlandse tiener die naar Bosnië reist om haar zieke vader op te zoeken.
De filmer was al eerder in Cannes met haar korte film Import. Maar de selectie voor deze editie voelt belangrijker, vertelt ze daags na aankomst in Cannes. “Als je met een korte film bent geselecteerd, ben je op een avond zelf een van de velen; je staat naast een groot aantal collega’s op het podium en krijgt heel even de microfoon”, grinnikt de 31-jarige regisseur. “Nu heeft het publiek anderhalf uur gekeken naar wat jij hebt bedacht, waar jij de totale artistieke eindverantwoordelijkheid over draagt. Het voelt nog veel meer als een feestje dan de vorige keren. Maar tegelijkertijd is de druk natuurlijk ook veel hoger.”
Haar film beleefde eerder dit jaar al de wereldpremière op het IFFR in Rotterdam waar Take Me Somewhere Nice, vanaf deze week in de Nederlandse bioscopen, ook in de prijzen viel. “Het is zoveel gemakkelijker om je film te tonen aan een zaal vol mensen die je niet kent, zoals hier in Cannes”, legt ze uit. “Als het dan iemands smaak niet is, dan denk je ‘oké’ en zie je diegene nooit meer. In Rotterdam stond ik tegenover vierhonderd vrienden, familie, oud-studiegenoten van de Filmacademie. Dat is heel eng, zeker omdat het zo’n persoonlijke film is geworden.”
Spanningsveld
De hoofdpersoon wordt geconfronteerd met dezelfde thema’s en vragen waar Sendijarevic, die als jong meisje met haar familie de oorlog in Bosnië ontvluchtte, zelf ook tegen aanloopt in haar leven. “De film gaat over de werelden die ik heel goed ken; ik ben in Bosnië en Nederland opgegroeid”, vertelt ze. “Wat ook heel persoonlijk is, zijn alle spanningen die in het verhaal zitten. De spanning tussen oost- en west-Europa, tussen masculien en feminien, de identiteitsvragen. Dat spanningsveld verbeeldt mijn persoonlijke zoektocht: wat is mijn identiteit? En wat zegt dat dan? Moet ik eigenlijk wel iets met die identiteit, of kan ik het ook gewoon laten liggen?”
De filmmaakster vindt dat juist de bioscoop een plek is waar dat soort vragen gesteld moeten en mogen worden. “Ik zie de regisseur als een onderzoeker, iemand die zaken probeert te belichten en op een cinematografische manier probeert het publiek in die vragen en twijfel te delen”, zegt ze. “Dat is een mooie rol die weggelegd is voor cinema, juist in deze tijd waarin er zoveel snelle media zijn waar je binnen een minuut je mening in 140 tekens moet hebben geformuleerd. Waar zijn de plekken waar we nog wél mogen twijfelen en nadenken en reflecteren? Vroeger deden we dat in de kerk; nu is de bioscoop daar een prima alternatief voor.”
BuzzE
