Column Maaike: Minivakantie

Afgelopen mei had ik, samen met de meiden, een voorproefje genomen op de zomervakantie, aangezien al onze buitenlandse plannen door corona in het water waren gevallen. Zodra Zeeland de deur op een kier had gezet voor het toerisme, slopen wij zachtjes (en kerngezond) naar binnen. 

Het hotel had een handjevol gasten, het ontbijt werd ‘s ochtends aan de deur van de familiekamer gehangen en het diner geserveerd in het ruime restaurant aan een extra tafeltje. Daardoor konden Puck en Charlie ‘spelen’ alsof ze ook in de bediening zaten. De gin tonic kwam zonder bijzondere extra’s als komkommerslierten of sinaasappelschil want ‘dat zijn te veel handelingen.’ Heerlijk: in sterke drank of cocktail heb ik alleen ijsklonten nodig.
Burenoverlast hadden we niet, omdat er tussen elke gast een lege kamer moest zitten. Als je contact met vreemden zou willen kon je op het balkon zwaaien naar de gasten in het gebouw aan de overkant. We luierden de hele dag aan het strand, zochten schelpen, de meisjes gleden om de beurt de duinpan in. De enige strandtent die er stond was dicht, al voorspelde de aanwezigheid van timmerlui op het terras dat dat niet lang meer zou duren. De dagen waren zonovergoten, naast het vriendelijke hotelpersoneel zagen we nauwelijks andere mensen. Wat een heerlijke mini-vakantie voor onze drie-eenheid. Rozig, uitgewaaid en voldaan reden we terug richting IJssel. Ik weet niet of ik nu, qua vakantie, überhaupt een versoepelde zomerperiode met heel veel anderen om me heen wíl.